Серия "Люди моей деревни". Поэтесса из Мстижа Вера Буланда

  15 августа 2013 года сотрудники  сельской библиотеки д.Староборисов встречали талантливую белорусскую поэтессу Веру Буланда, автора сборников стихов "Зажги мгновение", Цыганские костры "," Мне не жить без тебя ". Вера Александровна - наша землячка, она родилась в д.Мстиж и много ее стихотворений посвящены родному краю. Поэтесса с увлечением рассказывала собравшимся о своем детстве, жизни в родительском доме, о творческих достижениях. На встречу были приглашены учителя Староборисовской средней школы, а также представители творческой интеллигенции деревни Старо-Борисов: Тарасов Василий Афанасьевич и Данкова Нина Васильевна, которые пробуют свои силы в литературной деятельности. Во время встречи с поэтессой, присутствующие имели возможность принять участие в мастер-классе по стихосложения, который провела Вера Буланда.

Немного слов о земляке: педагог, поэтесса, прозаик, сценарист,

специалист по актерскому мастерству, руководитель театральных и фольклорных коллективов - все это БУЛАНДА Вера Александровна. Она родилась в 1955 в Москве, но детство и школьные годы провела на родине отца, в деревне Мстиж. Там она окончила среднюю школу, а высшее образование получила в Минском педагогическом институте. Работала учительницей. Публикуется в прессе, издала несколько поэтических сборников, а также пособие для учителей по белорусскому языку и литературе.

И стихи. Стихи Веры Буланда.

“Мсціжанам”

Люблю вас, мае вяскоўцы,

Я вамі жыву, землякі,

Ці ў плюсаўцы вы, ці ў ватоўцы,

Убор - усё роўна які.

Ці твары вашы ў маршчынах,

А рукі - у мазалях.

Жанчыны мае і мужчыны,

Да вас мой штодзённы шлях.

Вы мне даражэйшымі сталі

Праз зімы, дарогі, дажджы.

Хачу, каб не паміралі,

Каб з вамі яшчэ пажыць.

Каб з вамі назначыць спатканне

I сёлета, і на гады,

Мсціжане мае, мсціжане,

Вы ў сэрцы маім заўжды.

"Ёсць такая вёска Мсціж"

                Ёсць такая вёска Мсціж

                Першая сталіца лесу,

                Дзе адзначаць твой прэстыж, 

                Дзе да смерці ў сэрцах носяць.

                Ёсць такая вёска Мрай.

                Мараць там, жывуць і мрояць.

                Не зямля, скажу вам, - рай,

                Край асілкаў і герояў.

                Ёсць Загор’е за гарой,

                Гаражанка з гаражамі.

                Край, дзе цёткі мне сяброў

                Самых лепшых нараджалі.

               Дзе Валокі і Нядаль,

               Макаўе, і Рэм, і Броды.

               Дзе суседзі – як радня,

               Дзе мараль жыве вякамі.

               Дзе крынічная вада,

               Дзе швейцарская прырода.

ЕДУ Я НА МСЦІЖ

                                                           песня

Еду я на Мсціж,

Еду я на Мсціж –

Першую сталіцу Беларусі.

Гэта не Парыж,

Гэта не Парыж.

Як Парыжам,Мсціжам ганаруся.

Шмат гадоў назад,

Шмат гадоў назад

З Францыі салдацік заблудзіўся,

І, зайшоўшы ў сад,

У вачах дзявочых утапіўся.

Прозвішча адно,

Прозвішча адно

Падарыў прыгожанькай мсціжанцы,

Быццам Віардо,

Словам, Буландо.

Непрывычна вымаўляць славянцы.

І застаўся жыць,

І застаўся жыць

Не ў Парыжы Францыі далёкай,

Толькі на Мсціжы,

Толькі на Мсціжы,

Ды з маёй прабабкай сінявокай.

Еду я на Мсціж,

Еду я на Мсціж –

Першую сталіцу Беларусі.

Гэта не Парыж,

Гэта не Парыж.

Як Парыжам,Мсціжам ганаруся.