"Где бы ты не поселился"... Пишем книгу о земляках деревни Леоново

 14 августа 2013 года я написала сообщение, посвящённое подготовительному этапу проекта по изданию книги о деревне Леоново -    "И снова Леоново! Началась подготовка к изданию книги о деревне!"  Рабочее название книги -  "Блакiтная зорка сусвету - мая дарагая зямля".

Наталья Станкевич
 на Вечере встречи земляков.
д.Леоново, 2012 год

   Библиотекарь сельской библиотеки-музея д.Леоново Мария Николаевна Нестерович собрала рукописные материалы воспоминаний и фотографий из личных фотоархивов жителей деревни - первого библиотекаря Петра Ивановича Щербо, начинавшего работу в библиотеке в 1958 году,   Валентины Ивановны Щербо - бывшей работницы колхоза, стоявшей у истоков его создания и других не менее  замечательных людей.

Отдельно планируется написать раздел о  знаменитых земляках. Леоновская земля богата на хороших людей - отсюда родом заместитель Министра информации Республики Беларусь Лилия Ананич, Министр транспорта и коммуникаций Республики Беларусь (2009-2012) Иван Щербо и многие-многие другие - педагоги, бизнесмены, врачи, работники торговли и культуры, представители семейных династий хлеборобов.

В рабочую группу по созданию книги вошли: директор центральной районной библиотеки им.И.Х.Колодеева Галина  Слесаренко, историк-археограф краеведческого центра библиотеки Александр  Балябин, главный редактор газеты "Гоман Барысаушчыны" Михаил Мательский, преподаватель ГУО "Мётчанская СШ" Владимир Лайков.

Остаётся добавить, что книга выйдет в издательстве "Четыре четверти" и будет вручена жителям деревни Леоново на IV Встрече земляков, которая пройдёт в начале июня 2014 года.

А пока что знакомьтесь с воспоминаниями людей, которые родились в этой небольшой деревеньке и любят её до сих пор.

Дзе б ты не пасяліўся, Дзе б не звіў сваё гняздо,

Помні, каб ты не забыўся, Дзе калісь быў малышом.

Не забудзь сваёй хаты, Дзе жылi бацька й мацi

Там у калысцы калыхалi 
I спявалi: бай-люлi.

Ганарысь мовай роднай, Ты яе не забывай,

А калi хто запытае, Беларус– ты добра знай!

Не забудзь, дзе вучыўся Вымаўляць першы словы,

Добра ведай, што трэба Мову родну шанаваць.

 ... Пачуўшы радкі з гэтай песні ўпершыню, сэрца зашчаміла і пакаціліся слёзы. Напэўна, меўшы такі ўурост, як у мяне, разумееш, што ніколі не будзе так, як было раней. Я добра памятаю калыску, падвешаную пад столлю, дзе калыхаўся мой малодшы брат. Памятаю, я к пайшла ў першы клас нашай Леваноўскай васьмігадовай школы. Памятаю сваю першую настаўніцу – Ганну Цімафееўну Баравуля і свайго класнага кіраўніка Надзею Марцінаўну Шчэрба. Вельмі добра памятаю сваіх сяброў і сябровак і сваё першае каханне…

Ведаеце, успаміны і прыйшлі да мяне, калі я слухала гэтую песню. Мы былі вельмі шчаслівыя ў дзяцінстве. На жаль, такія хвіліны шчасця не заўсёды ідуць з намі па жыцці. Хаця скардзіцца на свій лёс мне нельга – я добра скончыла школу, атрымала спецыяльнасць, люблю сваю работу, маю павагу ад акружаючых людзей.

Я працую дырэктарам Дома культуры. У мяне добрая сям’я: муж Уладзімір, на якога я заўсёды магу апірацца ў цяжкія хвіліны і радавацца добраму разам з ім, дачка і зяць. Мая радасць – мой унук Кірыл, які пайшоў ужо ў першы клас. Мяне акружаюць добразычлівыя людзі. Але, нават калі радасна на душы, спакойна на сэрцы, мяне заўсёды тягне туды, дзе я нарадзілася і расла, дзе засталася і жыве мая матуля. Менавіта таму, што мне скора і самой ужо будзе 50 год, адчуваецца адказнасць за бацькоў.

Мае бацькі – Марыя Аляксандраўна Несцяровіч  і Іван Васільевіч Барысёнак нарадзіліся і ўсё сваё жыццё пражылі ў вёсцы Леванова, працавалі многа год у калгасе. Мае бабулі і дзядулі таксама мясцовыя жыхары. Бацькі таты – Лідзія Андрэеўна і Васіль Васільевіч Барысёнкі. Бацькі матулі – Ганна Яўхімаўна і Аляксандр Несцяровічы. Усе яны жылі і працавалі ў гэтай вёсцы.

Дзед Васіль загінуў на фронце ў час Вялікай Айчынай вайны, а бабуля гадавала сваіх дзяцей – дачку Ганну і майго бацьку Івана адна.

А вось у бабулі Ганны і дзеда Сашы дзяцей было шмат. Многія раз’ехаліся па свету, а старэйшы брат Уладзімір і мая мама засталіся жыць тут – на сваёй малой Радзіме.

Мой тата даўно памёр, мама жыве адна. Але яе працавітыя рукі захоўваюць усё тое, што мелі яны разам з татам: агарод і гаспадарку. Сваёй працавітасцю матуля і нас прывучыла працаваць на зямлі, дапамагаць адзін аднаму.

Мой сярэдні брат Андрэй Барысёнак застаўся жыць у вёсцы. Працуе ў Аздзяцічах і жыве там са сваёй сям’ёй.

Малодшы брат Дзмітрый таксама жыве недалёка – абаснаваўся ў Барысаве. Ён часта бывае дома ў вёсцы.

Негледзячы на тое, што наша вёсачка становіцца малалюднай, што мы і нашыя бацькі старэем, сэрца заўсёды будзе рвацца ў гэты куточак на зямлі, дзе нарадзіўся, дзе жыў і навучыўся працаваць, кахаць, паважаць, дапамагаць людзям.

З павагай, Наталля Станкевіч (Барысёнак).

Дырэктар Дома культуры п.Усяж на  Смалявіччыне,

ураджэнка вёскі Леванова