Серия "Люди моей деревни". Янина Жабко: «Музыка — весна моей души»

Родны край, дарагі, ненаглядны,

Прыгажэйшай не знойдзеш зямлі!

Зелянеюць твае прысады,

Залацеюць твае палі.

Родны край – край азёраў глыбокіх,

І чаромхавых белых завей.

Край бярозак і сосен высокіх,

Працавітых і шчырых людзей.

Бачу ў небе тваім аблачынкі.

Я і ў шчасці з табой, і ў журбе.

Да апошняй жыццёвай сцяжынкі

Буду, край мой, любіць я цябе.

(Я.Жабко)

   Богата Велятичская земля на таланты. Сегодня я хочу рассказать вам об удивительной женщине, которая связала свою жизнь с творчеством, посвящённом маленьким детям. 

В сельские библиотеки нашего региона из издательства "Четыре четверти", с которым у нашей библиотеки самые что ни на есть дружеские отношения, поступали и поступают оригинальные издания Янины Георгиевны, призванные расширять музыкальный и поэтический кругозор дошкольников.

 

Жабко Янина Георгиевна родилась в 1936 году в д. Велятичи Борисовского района Минской области. Отец, Шиенок Георгий Семенович - заслуженный учитель Беларуси, 30 лет был директором Велятичской средней школы. Мать - Леокадия Болеславовна - тоже учительствовала в этой школе.В 1954 году Янина окончила десятый класс и поступила на третий курс Борисовского педагогического училища.В 1956 году начала свою педагогическую деятельность учителем начальных классов, потом работала учителем музыки и пения в г. Борисове 8 лет.

После переезда на постоянное место жительства в Минск Янина Георгиевна навсегда связала свою судьбу с дошкольного педагогикой. Свое педагогическое признание она видела в музыкальном воспитании маленьких детей.В 1963 году окончила Московский очно-заочный университет искусства (инструмент - баян).В 1968 году - пятую минскую вечернюю музыкальную школу по классу фортепиано.

Имеет двоих детей.

Музыка и поэзия жили в душе Янины Георгиевны с самого детства.Первое стихотворение она написала в 10 лет. С юности и по сегодняшний день всем своим друзьям и знакомым пишет поздравительные песни и стихи. Работая музыкальным руководителем в детском учреждении и готовя со своими воспитателями очередной утренник или праздник, она сама создавала стихи, сценарии, песни, танцы, хороводы, потому что трудно было найти что-то новое в старых репертуарных сборниках. В 1990 году увидел свет первый белорусскоязычный музыкальный сборник Я. Жабко «Все времена года я очень жду», рекомендованный научно-методическим центром учебной книги и средств обучения Министерства образования Республики Беларусь.Сегодня в ее творческой копилке 15 сборников (9 музыкальных и 6 поэтических).На посту музыкального руководителя Янина Жабко отработала 30 лет в дошкольном учреждении. Поэтому поэтическом творчестве и песни распределяет циклами - по временам года, так, как идет работа в дошкольных и школьных учреждениях.Во многих сборниках она выступает как соавтор.Печатается в журналах и газетах.В программе по музыкальному воспитанию для детей детского возраста помещены ее 57 музыкальных произведений.Слова к музыке песен пишет сама.

(по материалам сайта журнала "Пачатковая школа" p-shkola.by)

Восень вераснёвая

 Хораша прыбралася

Восень вераснёвая.

У бярозкі-модніцы

Сукеначка новая.

 Тонкія рабіначкі

Пад ветрам схіляюцца,

Ягадныя гроначкі

Сокам наліваюцца.

 Макавінка клёна

Чырвона-барвовая...

Так вось апранаецца

Восень вераснёвая.

Час адлёту журавоў

 Разгуляліся лісточкі,

З ветрам кружацца, ляцяць.

І дажджыначкі-званочкі

Не пускаюць нас гуляць.

 Позірк сонца халадзее,

Знік квяцісты шоўк лугоў.

Хутка, хутка падаспее

Час адлёту журавоў.

Таямнічыя зоркі

Інсцэніраванае прадстаўленне

Дзеючыя асобы: Маляваныч, медзведзяня Топа, лісяня Яначка, дзіцячы хор.

 (Маляваныч у тэлескоп уважліва разглядае нябесныя зоркі. На сцяне, на якую накiраваны тэлескоп, вісіць вялікая карта зорнага неба).

 Маляваныч. Якое казачнае відовішча! Якое мноства зорак! А вось сузор’е Жырафа! А вось і Леў глядзіць на мяне! (На апошнія словы ўваходзяць Яначка і Топа).

Топа. Дзе, Маляваныч, ты бачыш жырафа і льва? Яны што, у гэтай трубе сядзяць? Ха-ха! Не смяшы нас, яны ж вельмі вялікія, каб туды схавацца.

Маляваныч. Нічога ты не разумееш, касалапы! Гэта труба называецца тэлескоп. Праз яе можна назіраць нябесныя зоркі. Тэлескоп робіць іх у многа разоў большымі. І нават тыя маленькія зорачкі, якіх мы сваімі вачамі не бачым, становяцца бачнымі з дапамогай тэлескопа. А Жыраф і Леў – гэта не звяры, а асобныя групы зорак, сузор’і.

Яначка. Ой, як цікава! (Заглядвае ў тэлескоп.)

Топа. Пачакай, Яначка! Дай мне яшчэ запытацца ў Маляваныча. Мне мая бабуля Калашматка казала, што на небе ёсць сузор’е, якое называюць Вялікай Мядзведзіцай. Як жа мне, Маляваныч, хочацца яго ўбачыць!

Маляваныч. Зараз, зараз я знайду табе гэтае сузор’е, у якім сем зорачак. Яго яшчэ называюць Вялікім каўшом. Знайшоў, знайшоў! Глядзі, касалапы!

Топа. Ой! Усё неба зіхаціць зорачкамі – і вялікімі, і маленькімі!

Маляваныч. Сярод гэтых таямнічых зорачак ёсць вельмі вялікія зоркі. Іх называюць гігантамі. А ёсць і карлікавыя, маленькія зоркі. Топа, ты бачыш Вялікую Мядзведзіцу?

Топа. Я б хутчэй знайшоў гэтае сузор’е, калі б ты, Маляваныч, яго намаляваў.

Маляваныч. Калі ласка! (Малюе і аддае касалапаму.)

Топа (глядзіць на малюнак, потым у тэлескоп). Дык вось яно перада мною! Толькі зусім на мядзведзіцу не падобна... Сапраўды, гэтае сузор’е больш падобна на коўш, з якога добра было б папіць халоднай вадзіцы.

Яначка. Хопіць табе ўжо ўглядацца ў неба, нібы яно толькі тваё. Дай і мне разок зірнуць.

Топа. Ты, Ліска, і так маеш зоркія вочы. За пяць вёрст курачку ўбачыш. Вось злічу ўсе зоркі, тады і глядзі!

Маляваныч. Не вельмі старайся, касалапы! Каб злічыць усе зоркі на небе, жыцця не хопіць.

(Яначка адпіхвае ад тэлескопа Топу.)

Яначка. Дай зірнуць! (Глядзіць ў тэлескоп.) Ой! А мне ўсе зорачкі міргаюць, нібы клічуць да сябе пагуляць. Маляваныч, а Крумкач зможа даляцець да зорак?

Маляваныч. Ты што, Яначка! Хоць Крумкач і жыве 300 гадоў, але і яму жыцця не хопіць, каб даляцець нават да самай блізкай зоркі.

Яначка. Глядзіце, глядзіце! Зорачка падае! Вось там, над хаткай Бязвухага Зайца. А можа, яна ўбачыла мяне і захацела прыляцець ў госці?

Топа. А я яе і без тэлескопа бачу! Ой, ужо знікла. А вось лодачкай месяц плыве, і зоркі так лагодна на яго пазіраюць. А ён хоць бы адну з іх пакачаў на сваёй выгнутай спіне.

Яначка. Маляваныч! А ці можна ў гэтым тэлескопе ўбачыць, як Баба-Яга на мятле лятае?

Топа. Праўда! Кажуць, яна далятае да зорак, хапае іх і складвае ў свой мех. Якая нягодніца!

Яначка. Яна, напэўна, хоча, каб на двары без зорак было цёмна-цёмна і каб ты, касалапы, набіў сабе шышку на галаве.

Маляваныч. Супакойцеся. Гэта ўсё казкі.А сёння вы з дапамогай тэлескопа бачылі, як на небе гуляюць таямнічыя зорачкі, як месячык ясны між імі плыве. Толькі ні ў якім тэлескопе вы не ўбачыце таго, хто кожны вечар нябачна прыходзіць да ўсіх нас.

Яначка і Топа. А мы ведаем, ведаем – гэта сон!

(Пазяхаюць, паціраюць вочы. Дзіцячы хор выконвае песню-калыханку “У госці сон ідзе”, сл. І муз. Я. Жабко.)

У госці сон ідзе

 Калі пагуляць ў неба зоркі выходзяць

І лодачкай месяц між імі плыве,

Сон ціха да нас невідзімкай прыходзіць,

На мяккія ложкі усіх нас заве.

 Заплюшчыў ён шэраму зайчыку вочкі.

Мішутка ў куточку галоўку схіліў.

Кладзіцеся спаць, ўсе сыночкі і дочкі,

Вам дзверы у казачку сон адчыніў.